Ama atalarımızın dediği gibi mum dibine ışık vermiyordu, Ahmet istediği gibi bir yol üzerinde değildi sanki, özel dersler aldırıyor, dershaneye gidiyor, özel okulda okutuyor kısaca ne yapılması gerektiğine inanıyorsa onu yerine getirmeye çalışıyordu. Fakat Ahmet’te bir gelişme olmuyordu hatta tam tersi Ahmet tıpkı bir çizgi üzerinden az bir sapmayla gittikçe ne kadar çok uzaklaşırsan o derece uzaklaşıyor gibiydi.

Maddi açıdan doyuma ulaşmanın zevk ve sefasını süren oğluna kendi yaptıklarını, babasını, dedesini ve daha önceki sıkıntılarını anlatıp duran Hakan bey ne yapsa fayda vermiyordu sanki. Hakan bey iş yoğunluğundan dolayı zaten oğluyla pek zaman da geçiremiyordu, eve geç geliyor, gelince de dinlenmeye çekiliyordu.

Beldeye geldiler her yeri gezdiler, tarlalarda dolaştılar, çalıştılar, tüm dost ve akrabalarıyla hasbıhal ettiler. Yaklaşık olarak bir hafta sonra tekrar İstanbul’a dönmek için yola koyuldular.

Yol boyunca Hakan bey Ahmet’in köydeki ve şu anki mutluluğunu görünce ‘’Oğlum nasıldı gezi? Neler hissetin ? Neler gördün? Nasıl buldun köyü?’’ diye sordu.

bizim evin küçük bir bahçesi var ama onların evlerinin bahçeleri çok daha büyük,

biz suyu arıtmak için çeşitli evrelerden geçiren cihaz kullanıyoruz onların evinde, bahçesinde köyün her yerinde saf su akıyor,

biz işe,okula gitmek için saatlerce trafikteyiz onlar istedikleri zaman istedikleri yere zahmetsizce gidebiliyorlar ,

Hakan Bey oğlunun söylediklerini dinlerken yaşadığı şaşkınlığı üzerinden attıktan sonra Ahmet’e gülümseyerek baktı, hiç böyle düşünmemişti, hanımı oğlunu gerçekten çok iyi yetiştirmekteydi, düşündü ki oğlu  boş değildi verilen emeklerin karşılığını ileride alınacaktı, çünkü helal süt emmiş, aile olarak haram lokma boğazlarından geçmemişti. 

Hakan bey’in  gönlü rahattı artık, anladı ki baba şefkat ve sevgisiyle, yapılması gerekenleri yapıp tevekkül etmek gerekiyordu . Vatanına, milletine faydalı,  donanımlı, saygılı, saygın bir evlat yetiştirme arzusuyla yola devam ettiler.